آرتروز؛ از علت تا درمان‌های متنوع

آرتروز که با نام آرتریت نیز شناخته می‌شود عارضه‌ای است که مفاصل را نشانه می‌گیرد. گاها از افرادی که در سنین جوانی به این عارضه مبتلا می‌شوند شنیده می‌شود که انتظار ابتلا به این بیماری مفصلی در این سن را نداشته‌اند. اما واقعیت این است که آرتروز سن و سال نمی‌شناشد. آرتریت یک اختلال شایع است که مفاصل بدن را تحت تاثیر قرار می‌دهد، این عارضه می‌تواند باعث درد و التهاب شود و حرکت یا فعال ماندن را دشوار کند. شاید ندانید که انواع مختلفی از آرتریت وجود دارد و هر نوع علائم مختلفی ایجاد می‌کند و ممکن است به درمان‌های متفاوتی نیز پاسخ دهد. همانطور که بیان شد در حالی که آرتریت معمولاً افراد مسن را تحت تأثیر قرار می‌دهد، می‌تواند در مردان، زنان و کودکان در هر سنی نیز ایجاد شود.

آرتریت چیست؟

آرتریت بیماری است که مفاصل یا به عبارت دقیق‌تر مناطقی که استخوان‌ها به هم می‌رسند و حرکت می‌کنند را تحت تاثیر قرار می‌دهد. این بیماری معمولاً شامل التهاب یا دژنراسیون (تجزیه) مفاصل می‌شود. در این عارضه استفاده از مفصل می‌تواند باعث درد نیز شود.

آرتروز بیشتر در نواحی زیر دیده می‌شود:

• پا
• دست‌ها
• باسن
• زانو
• پایین کمر

اجزای تشکیل دهنده یک مفصل 

مفاصل توسط بافت‌های نرمی که از ساییدگی استخوان‌ها به یکدیگر جلوگیری می‌کنند، محافظت می‌شوند. یک بافت همبند به نام غضروف مفصلی نقش کلیدی دارد که به مفاصل کمک می‌کند بدون اصطکاک یا درد حرکت کنند.

برخی از مفاصل دارای غشای سینوویال هستند، یک محفظه پر از مایع که مفاصل را روان می‌کند. بسیاری از مفاصل، مانند زانوها، توسط تاندون‌ها و رباط‌ها حمایت می‌شوند، به طوری که تاندون‌ها عضلات را به استخوان‌های متصل می‌کنند، در حالی که رباط‌ها استخوان‌ها را به استخوان‌های دیگر متصل می‌کنند.

انواع مختلف آرتریت چیست؟

آرتریت یک اصطلاح گسترده است که بیش از 100 بیماری مختلف مفصل را توصیف می‌کند. شایع ترین انواع آرتریت عبارتند از:

• استئوآرتریت یا آرتریت ناشی از ساییدگی: زمانی ایجاد می‌شود که غضروف مفصل در اثر استرس مکرر شکسته شود. این نوع آرتروز شایع ترین شکل آرتریت است.
• آرتریت نوجوانان (JA): اختلالی که در آن سیستم ایمنی به بافت اطراف مفاصل حمله می‌کند. JA معمولاً کودکان 16 ساله یا کمتر را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
• نقرس: بیماری که باعث ایجاد کریستال‌های سخت اسید اوریک در مفاصل می‌شود.
• آرتریت پسوریاتیک: التهاب مفصلی که در افراد مبتلا به پسوریازیس (اختلال خود ایمنی که باعث تحریک پوست می‌شود) ایجاد می‌شود.
• آرتریت روماتوئید: بیماری که باعث می‌شود سیستم ایمنی به غشای سینوویال در مفاصل حمله کند.
• اسپوندیلیت آنکیلوزان: یا آرتریت ستون فقرات 

چه چیزی باعث آرتروز می‌شود؟

انواع مختلف آرتروز علل مختلفی دارند. به عنوان مثال، نقرس نتیجه اسید اوریک بیش از حد در بدن‌   است. اما علت دقیق انواع دیگر آرتریت ناشناخته است. 

ممکن است به آرتریت مبتلا شوید اگر:

• سابقه خانوادگی آرتریت داشته باشید.
• شغلی داشته باشید یا ورزشی را انجام دهید که فشار مکرر به مفاصل وارد می‌کند.
• بیماری‌های خودایمنی یا عفونت‌های ویروسی خاصی داشته باشید.

علل شایع آرتروز

هر یک از انواع اصلی آرتریت، علل و عوامل خطر متفاوتی وجود دارد، اما علل شایع به طور کلی عبارتند از:

افزایش سن

افزایش سن عامل اصلی آرتریت است زیرا غضروف به مرور زمان شکننده‌تر می‌شود و ظرفیت کمتری برای ترمیم خود دارد. ایجاد آرتروز معمولاً بین سنین 40 تا 50 سالگی شروع می‌شود، اگرچه در سایر اشکال این اختلال می‌تواند زودتر شروع شود.

جراحت

آسیب قبلی به مفصل می‌تواند باعث بی‌نظمی در سطح نرمال و صاف مفصل شود. آسیب قبلی مطمئناً در ایجاد آرتریت مچ دست نقش دارد، جایی که ساختار پیچیده استخوان و غضروف می‌تواند به راحتی با ضربه یا فشرده سازی در معرض خطر قرار گیرد. مثال دیگر آرتریت ناشی از شکستگی پلاتوی تیبیا است که در آن ناحیه شکسته شده استخوان وارد غضروف مفصل زانو می‌شود.

عفونت

برخی از عفونت‌های اطراف مفصل، اعم از باکتریایی یا ویروسی، منجر به زوال غضروف یا ایجاد ضایعات پوستی می‌شوند که به مفصل و غشای سینوویال نفوذ می‌کنند. افرادی که عفونت مفصلی (مفاصل سپتیک)، چندین دوره نقرس یا عفونت مکرر استاف در اطراف مفصل را تجربه می‌کنند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به آرتریت هستند.

عوامل خود ایمنی

آرتریت روماتوئید، آرتریت پسوریاتیک، آرتریت ایدیوپاتیک نوجوانان و لوپوس از جمله انواع آرتریت التهابی هستند که در آن سیستم ایمنی بدن به بافت‌های خود حمله می‌کند. اینکه چه چیزی باعث این اتفاق می‌شود نامشخص است و ممکن است به دلیل عوامل متعددی از جمله استعداد ژنتیکی، عفونت‌ها یا قرار گرفتن در معرض محیط باشد. سیستم ایمنی بدن‌ حساس شده و آنتی بادی‌هایی می‌سازد که به مفاصل و اندام‌های‌ حمله می‌کنند

ژنتیک

به نظر می‌رسد ژنتیک نقش کلیدی در ایجاد انواع خاصی از آرتریت ایفا می‌کند، اگرچه ارتباط هنوز به طور کامل شناخته نشده است. سابقه خانوادگی بسته به نوع آرتریت درگیر می‌تواند نشان دهنده افزایش خطر باشد. به عنوان مثال، تقریباً 40 درصد از بیماران مبتلا به پسوریازیس یا آرتریت پسوریاتیک، اعضای خانواده خود را دارند که یکی از این شرایط را دارند.

اشکال خاصی از آرتریت روماتوئید با نشانگرهای ژنتیکی معروف به HLA-B27 و HLA-DR4 مرتبط هستند. واریته‌های موجود در ژن‌های دیگر نیز ممکن است نقش داشته باشند، از جمله:

• STAT4، ژنی که نقش مهمی در تنظیم و فعال سازی پاسخ ایمنی دارد
• TRAF1 و C5، دو ژن مرتبط با التهاب مزمن
• PTPN22، یک ژن مرتبط با ایجاد و پیشرفت آرتریت روماتوئید

عوامل خطر مربوط به سبک زندگی

کارهایی وجود دارد که‌ می‌تواند خطر ابتلا به برخی از انواع آرتروز را افزایش دهد و ممکن است اثرات انواع دیگر را بدتر کند. مهمتر از همه، استرسی که امروز به مفاصل ما وارد می‌کنید می‌تواند بعداً منجر به ایجاد آرتروز شود.

چاقی یا افزایش وزن

افزایش وزن مستقیماً به استرس وارده به مفصل کمک می‌کند. این امر به ویژه برای مفاصل لگن و زانو ایجاد می‌شود، چراکه وزن بیش از حد تأثیر باعث التهاب می‌شود و به تدریج بافت‌های مفصلی را خراب می‌کند.

خطرات شغلی

مشاغل و فعالیت‌هایی که شامل کار دستی یا حرکت‌های مکرر می‌شود می‌تواند منجر به آسیب مفاصل و آرتریت شود. به این ترتیب، تدابیر حفاظتی اغلب برای به حداقل رساندن آسیب‌های ناشی از بلند کردن اجسام سنگین و فعالیت‌هایی که مستلزم خم شدن و گسترش مداوم مفصل هستند، انجام می‌شود. حتی حرکات تکراری جزئی مانند کشیدن یک اهرم یا هل دادن گاری می‌تواند باعث زوال استخوان و غضروف مفاصل در طی چند سال شود.

برخی ورزش‌ها

فعالیت‌های ورزشی سطح بالا در صورتی که شامل ضربه‌های شدید یا آسیب به استخوان یا مفصل شود، می‌تواند منجر به آرتروز شود. از طرف دیگر، ورزش معمولی و متوسط ​​می‌تواند علائم یا پیشرفت آرتروز را با تقویت ساختار عضلانی اطراف مفصل و حمایت از آن به حداقل برساند.

سیگار کشیدن

سیگار کشیدن خطر ابتلا به آرتریت روماتوئید را افزایش می‌دهد. همچنین می‌تواند شرایط را بدتر کند و باعث مشکلات پزشکی دیگر شود.

غذاها و داروها

در مورد نقرس، برخی غذاها و داروها می‌توانند سطح اسید اوریک را افزایش دهند که در نتیجه باعث تشدید نقرس می‌شود. 

علائم آرتریت چیست؟

انواع مختلف آرتریت علائم متفاوتی دارند. آنها می‌توانند در برخی افراد خفیف و در برخی دیگر شدید باشند. ناراحتی مفاصل ممکن است بیاید و برود، یا ثابت بماند. علائم رایج عبارتند از:

• درد
• سرخی نواحی بدن
• سفتی، سختی مفاصل
• تورم
• احساس گرما در نواحی مفاصل

آرتریت چگونه تشخیص داده می‌شود؟

تشخیص آرتریت می‌تواند گیج کننده و پیچیده باشد. چراکه این بیماری با بیش از 100 نوع آرتریت و بیماری روماتیسمی، علائم – به ویژه علائم اولیه – می‌توانند همپوشانی داشته باشند، از این رو تمایز بین انواع مختلف دشوار می‌شود. 

اگر فکر می کنید ممکن است آرتروز داشته باشید، به پزشک خود مراجعه کنید. پزشک یک معاینه فیزیکی انجام می‌دهد که ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• ارزیابی تحرک و دامنه حرکت در مفاصل‌
• بررسی نقاط حساس یا تورم اطراف مفاصل
• ارزیابی سلامت کلی‌ برای تعیین اینکه آیا یک بیماری متفاوت می‌تواند باعث علائم‌شود یا خیر.

روش‌های تشخیص آرتروز

• ارزیابی شخصی

اکثر افرادی که برای اولین بار درد مفاصل را تجربه می‌کنند، فکر می‌کنند که آسیب جزئی دارند نه آرتروز. اما اگر علائم مفصلی دارید که سه روز یا بیشتر طول می‌کشد، یا چندین دوره از علائم مفصلی در عرض یک ماه داشتید، باید به پزشک خود مراجعه کنید. علائم هشدار دهنده آرتروز عبارتند از درد مفاصل، سفتی، تورم، مشکل در حرکت دادن مفصل در محدوده طبیعی آن، قرمزی و گرما.

• آزمایش‌ها

در مشاوره اولیه‌، پزشک یک معاینه فیزیکی برای مشاهده علائم و نشانه‌های قابل مشاهده که به آرتروز اشاره دارد، انجام می‌دهد. پس از تکمیل تاریخچه پزشکی و معاینه فیزیکی، پزشک‌احتمالاً به اطلاعات بیشتری نیاز خواهد داشت.

آزمایش خون می‌تواند اغلب برای تأیید آنچه پزشک در تشخیص مشکوک است، مفید است. آزمایش خون برای نظارت بر فعالیت بیماری و اثربخشی درمان پس از تعیین تشخیص استفاده می‌شود.

از جمله اطلاعاتی که می‌توان با انجام‌  رش کامل خون (CBC) تعیین کرد عبارتند از:

• تعداد گلبول‌های قرمز (RBC): التهاب مزمن می‌تواند باعث کاهش تعداد گلبول‌های قرمز خون شود.
• تعداد گلبول‌های سفید (WBC): افزایش تعداد گلبول‌های سفید احتمال عفونت فعال را نشان می‌دهد. بیمارانی که کورتیکواستروئید مصرف می‌کنند ممکن است به دلیل مصرف دارو، WBC افزایش یافته باشند.
• هموگلوبین و هماتوکریت: هموگلوبین و هماتوکریت پایین ممکن است نشان دهنده کم خونی مرتبط با بیماری‌های مزمن یا خونریزی احتمالی ناشی از دارو باشد.
• تعداد پلاکت‌ها: تعداد پلاکت‌ها اغلب در بیماران آرتریت روماتوئید بالا است، در حالی که برخی از داروهای قوی آرتریت می‌توانند باعث کاهش پلاکت‌ها شوند.
• تست پروتئین و آنتی بادی

هر یک از این آزمایش‌ها بر روی یک نمونه خون انجام می‌شود، که ممکن است همزمان با ویال(های) گرفته شده برای CBC‌ جمع‌آوری شود:

• تست آنتی بادی پپتید سیترولین دار سیکلیک: Anti-CCP یک آزمایش خون است که معمولاً در صورت مشکوک بودن به روماتیسم مفصلی تجویز می‌شود. سطح متوسط ​​تا بالا ضد CCP اساساً تشخیص را در فردی که دارای علائم بالینی آرتریت روماتوئید است تأیید می‌کند. تست anti-CCP اختصاصی تر از تست فاکتور روماتوئید است. در عمل بالینی، هر دو آزمایش فاکتور روماتوئید و آزمایش ضد CCP باید با هم تجویز شوند.
• آنتی بادی‌های ضد هسته ای (ANA): آنتی بادی‌های ضد هسته‌ای (ANA) اتوآنتی بادی‌های غیر طبیعی (ایمونوگلوبولین‌ها علیه اجزای هسته ای سلول انسانی) هستند. سطوح آنتی بادی ضد هسته‌ای متوسط ​​تا بالا نشان دهنده بیماری خود ایمنی است. تست‌های آنتی بادی ضد هسته ای مثبت در بیش از 95 درصد از بیماران لوپوس اریتماتوز سیستمیک، 60 تا 80 درصد از بیماران اسکلرودرمی، 40 تا 70 درصد از بیماران مبتلا به سندرم شوگرن و 30 تا 50 درصد از بیماران آرتریت روماتوئید و سایرین دیده می‌شود. .3
• فاکتور روماتوئید: فاکتور روماتوئید آنتی بادی است که در حدود 70 تا 90 درصد بزرگسالان مبتلا به آرتریت روماتوئید وجود دارد.
• پروتئین واکنشی C (CRP): پروتئین واکنشی C به دنبال آسیب بافتی یا التهاب توسط کبد تولید می‌شود. سطوح پلاسمایی CRP به دنبال دوره‌های التهاب حاد یا عفونت به سرعت افزایش می‌یابد، و این آزمایش را به شاخص دقیق‌تری از فعالیت بیماری نسبت به میزان رسوب که به تدریج تغییر می‌کند تبدیل می‌کند.
• تایپ بافت HLA: آنتی ژن‌های لکوسیت انسانی (HLA) پروتئین‌های روی سطح سلول‌ها هستند. پروتئین‌های خاص HLA نشانگرهای ژنتیکی برای برخی از بیماری‌های روماتیسمی هستند. آزمایش می‌تواند تعیین کند که آیا ژنتیک سازان خاصی وجود دارند یا خیر. HLA-B27 با اسپوندیلیت آنکیلوزان و سایر اسپوندیلوآرتروپاتی‌ها مرتبط است. آرتریت روماتوئید با HLA-DR4 مرتبط است.

دیگر آزمایشات مربوط به آرتروز

نرخ رسوب گلبول قرمز

 نرخ رسوب گلبول قرمز (ESR) یک شاخص غیر اختصاصی از وجود التهاب است. التهاب غیراختصاصی به این معنی است که التهاب در جایی از بدن وجود دارد، اما آزمایش محل یا علت آن را مشخص نمی‌کند.

اسید اوریک

سطوح بالای اسید اوریک در خون (معروف به هیپراوریسمی) می‌تواند باعث ایجاد کریستال‌هایی شود که در مفاصل و بافت‌ها رسوب می‌کنند. رسوب کریستال‌های اسید اوریک می‌تواند باعث حملات دردناک نقرس شود. اسید اوریک محصول نهایی متابولیسم پورین در انسان است.

برای انواع خاصی از بیماری‌های روماتیسمی سیستمیک، بیوپسی از اندام‌های خاص می‌تواند اطلاعات تشخیصی مهمی را ارائه دهد. همچنین، تجزیه و تحلیل مایع مفصلی می‌تواند جزئیات زیادی را در مورد سلامت مفصل فرد به پزشک ارائه دهد.

تصویربرداری

پزشک ممکن است عکس‌برداری با اشعه ایکس را تجویز کند که می‌تواند ناهنجاری‌ها و ناهنجاری‌های استخوان‌ها و مفاصل را نشان دهد. این مطالعات معمولاً در ابتدا برای کمک به تشخیص آرتروز تجویز می‌شوند.

در حالی که اشعه ایکس در این راه مفید است، غضروف، ماهیچه‌ها و رباط‌ها را نشان نمی‌دهد. علاوه بر این، آنچه روی یک تصویر دیده می‌شود همیشه با آنچه تجربه می‌کنید مرتبط نیست. به عنوان مثال، ممکن است درد زیادی داشته باشید، اگرچه اشعه ایکس‌   آسیب قابل توجهی را نشان نمی‌دهد – یا برعکس.

اسکن‌های تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) با استفاده از میدان مغناطیسی و امواج رادیویی، تصاویر مقطعی از بدن‌   تولید می‌کنند. می‌تواند اطلاعات دقیقی در مورد استخوان‌ها، مفاصل و بافت‌های نرم ارائه دهد و تغییرات بسیار جزئی در بدن را تشخیص دهد.

آیا معاینات تصویربرداری می‌توانند آرتریت را تشخیص دهند؟

معاینات تصویربرداری می‌تواند به پزشک کمک کند تا تصویر واضحی از استخوان‌ها، مفاصل و بافت‌های نرم‌داشته باشد. اشعه ایکس، ام آر آی یا سونوگرافی می‌تواند نشان دهد:

• شکستگی یا دررفتگی استخوان که ممکن است باعث درد مفاصل‌ شود
• تجزیه غضروف در اطراف مفاصل‌ 
• آسیب‌های عضلانی، رباط یا تاندون در نزدیکی مفاصل‌ 
• التهاب بافت نرم

آیا آزمایش خون می‌تواند آرتروز را تشخیص دهد؟

هیچ آزمایش خونی وجود ندارد که بتواند به طور مستقیم آرتریت را تشخیص دهد. اما اگر پزشک‌ مشکوک به نقرس یا آرتریت روماتوئید باشد، ممکن است دستور آزمایش خون بدهد. به دنبال اسید اوریک یا پروتئین‌های التهابی است.

آرتریت چگونه درمان می‌شود؟

هیچ درمانی برای آرتریت وجود ندارد، اما درمان‌هایی وجود دارد که می‌تواند به‌ در مدیریت این بیماری کمک کند. اهداف درمان آرتریت کنترل درد و سایر علائم، به حداقل رساندن آسیب و بدشکلی مفاصل، کند کردن پیشرفت بیماری و حفظ عملکرد فیزیکی است. توجه داشته باشید برنامه درمانی‌ به شدت آرتریت، علائم آن و سلامت کلی‌ بستگی دارد.

درمان‌های محافظه کارانه (غیر جراحی) عبارتند از:

دارو: 

داروهای ضد التهاب و درد ممکن است به تسکین علائم آرتریت کمک کنند. برخی از داروها، به نام بیولوژیک، پاسخ التهابی سیستم ایمنی بدن را هدف قرار می‌دهند. یک پزشک ممکن است داروهای بیولوژیک را برای آرتریت روماتوئید یا پسوریاتیک‌توصیه کند. انواع مختلفی از آرتریت وجود دارد و برای هر نوع درمان خاصی نیز در نظر گرفته می‌شود. گزینه‌های درمان آرتریت شامل دارو، تغییر شیوه زندگی، تزریق مفصل، جراحی و غیره است. اغلب بیماران به ترکیبی از درمان‌ها نیاز خواهند داشت.

درمان‌های بدون نسخه (OTC):

تسکین درد یکی از اهداف اولیه درمان آرتریت است و اکثر پزشکان توصیه می‌کنند که با گزینه‌های OTC درمان را شروع کنید.

درمان‌های رایج توصیه شده عبارتند از:

• تیلنول (استامینوفن): نسبت به سایر داروهای OTC عوارض جانبی کمتری دارد، اما به کاهش التهاب کمک نمی‌کند. باید مراقب باشید که این دارو را بیش از 3000 میلی گرم (میلی گرم) در روز مصرف نکنید. 
• داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs): مانند بایر (آسپرین)، موترین (ایبوپروفن) و آلو (ناپروکسن) نیز می‌توانند برای تسکین درد استفاده شوند. اگر مقادیر زیادی از این‌ها را مصرف می کنید یا برای مدت طولانی از آنها استفاده می کنید، باید با پزشک خود صحبت کنید و از نظر عوارض جانبی تحت نظارت باشید.
• علاوه بر نظارت بر تعداد دفعاتی که برای تسکین درد آرتروز به سراغ داروی OTC می‌روید، داروهای دیگری را که مصرف می‌کنید بررسی کنید تا مطمئن شوید که حاوی همان ماده فعال (مانند استامینوفن یا ایبوپروفن) نباشند. حداکثر دوز روزانه:

دوز بزرگسالان:

• استامینوفن: 3000 میلی گرم
• آسپرین: 4000 میلی گرم
• ایبوپروفن: 1200 میلی گرم
• ناپروکسن سدیم: 1500 میلی گرم

درمان‌های OTC که از طریق دهان مصرف نمی‌شوند:

کرم‌های موضعی پوست: برخی از کرم‌ها حاوی NSAID‌ها مانند دیکلوفناک یا ژل Voltaren هستند. کرم پوست زوستریکس (کاپسایسین/منتول) حاوی کپسایسین است.

تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست (TENS): می‌تواند به تسکین درد کمک کند. 

NSAIDs / مهارکننده‌های COX-2

داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی قوی از جمله رایج ترین و پرمصرف ترین داروهای آرتریت هستند. آنها برای تسکین التهاب و درد  استقاده می‌شوند که شامل سالیسیلات‌ها، NSAID‌ها و مهارکننده‌های انتخابی COX-2 هستند.

داروهای غیر استروئیدی رایج که برای درمان علائم آرتریت استفاده می‌شوند:

• فلدن (پیروکسیکام)
• ایندوسین (ایندومتاسین)
• موبیک (ملوکسیکام)
• کلینوریل (سولینداک)
• دولوبید (دیفلونیزال)
• رلافن (نابومتون)
• NSAID‌ها برای آرتریت

اثرات جانبی

NSAID‌ها می‌توانند عوارض جانبی مانند سوء‌هاضمه، حالت تهوع و زخم داشته باشند. به استثنای آسپرین، NSAID‌ها و مهارکننده‌های انتخابی COX-2 نیز می‌توانند به طور قابل توجهی خطر حمله قلبی و سکته را افزایش دهند. بسیاری از مهارکننده‌های انتخابی COX-2 به دلیل این نگرانی از بازار حذف شدند. و تمام NSAID‌ها می‌توانند منجر به آسیب کلیه شوند.

سایر داروها

علاوه بر مسکن‌ها و داروهای ضد التهاب، نقرس ممکن است با داروهایی که سطح اسید اوریک را برای جلوگیری از تشکیل کریستال کنترل می‌کنند، درمان شود که عبارتند از زیلوپریم (آلوپورینول) و اولوریک (فبوکسوستات). کلشی سین دارویی با اثر خاص در پیشگیری از حملات نقرس است. 

فیزیوتراپی

 توانبخشی می‌تواند به بهبود قدرت، دامنه حرکت و تحرک کلی کمک کند. درمانگران می‌توانند    آموزش دهند که چگونه فعالیت‌های روزانه خود را برای کاهش درد آرتروز تنظیم کنید.

تزریقات درمانی

تزریق کورتیزون ممکن است به کاهش موقت درد و التهاب در مفاصل‌ کمک کند. آرتروز در برخی مفاصل، مانند زانو، می‌تواند با درمانی به نام ویسکومپلنتاسیون بهبود یابد. در این روش روان کننده را برای کمک به حرکت روان مفاصل تزریق می‌کند.

جراحی‌ها و روش‌های متخصص محور

هنگامی که آسیب شدید مفصلی و درد با فعالیت‌های روزانه تداخل داشته باشد، می‌توان جراحی مفصل را در نظر گرفت.

گزینه‌های جراحی عبارتند از:

• آرترودز (فیوژن)
• آرتروسکوپی
• استئوتومی
• تعویض مفصل
• سینوکتومی
• تعویض جزئی زانو

درمان‌های خانگی و سبک زندگی

• ورزش منظم می‌تواند درد را کاهش دهد و عملکرد فیزیکی، قدرت عضلانی و کیفیت زندگی افراد مبتلا به آرتریت را بهبود بخشد که به شدت برای افرادی که آرتریت دارند توصیه می‌شود. 
• مصرف یک رژیم غذایی مغذی برای حفظ وزن ایده آل و برای سلامت استخوان مهم است. هیچ رژیم غذایی شناخته شده ای وجود ندارد که بتواند آرتروز را درمان کند، بنابراین می‌توانید با پیروی از اصول تغذیه سالم شروع کنید. همچنین ممکن است از ترکیب غذاهای ضد التهابی بهره مند شوید.
• کاهش استرس ممکن است به آرام کردن درد و سفتی مرتبط با آرتریت نیز کمک کند. تحت استرس بودن می‌تواند میزان درد‌ را افزایش دهد. یک مطالعه همچنین نشان داد که استرس روانی با عود و عود در افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید مرتبط است.
• درمان‌های خانگی برای مدیریت درد و سفتی می‌تواند کمک کننده باشد. می‌توانید تاکتیک‌هایی مانند کرایوتراپی (بسته‌های سرد)، گرما درمانی یا آب گرم درمانی (مخصوصاً برای سفتی) یا خود ماساژ را امتحان کنید. 
• دستگاه‌های کمکی می‌توانند به محافظت از مفاصل کمک کرند. عصا، واکر، صندلی توالت برآمده، گیره و سایر وسایل این نوع دستگاه‌ها هستند.

طب مکمل و جایگزین (CAM)

گزینه‌های درمانی جایگزین بسیاری وجود دارد که اگرچه محبوب هستند، اما از نظر اثربخشی و ایمنی تأیید نشده‌اند.

مرکز ملی پزشکی در مورد اثربخشی برخی از درمان‌های CAM برای آرتریت گزارش می‌دهد:

• طب سوزنی و طب فشاری: مطالعات شواهد واضحی از اثر مفید به عنوان درمان آرتریت روماتوئید نشان نداده‌اند. اما همانطور که در ایالات متحده انجام می‌شود، ممکن است به برخی از بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو کمک کند تا درد خود را مدیریت کنند.
• بیوفیدبک و تکنیک‌های آرام سازی: برخی از مطالعات کوچک برای مدیریت علائم آرتریت روماتوئید امیدوار کننده بوده است.
• آهنرباها: نشان داده نشده است که آهنرباهای ساکن هیچ تاثیری بر آرتروز ندارند. درمان میدان الکترومغناطیسی هنوز در حال بررسی است.
• ماساژ درمانی: مطالعاتی وجود دارد که فواید ماساژ را در آرتروز دست و آرتروز زانو نشان می‌دهد.
• مدیتیشن: برخی از مطالعات نشان داده اند که مدیتیشن ذهن آگاهی در مدیریت علائم درد و کمک به بیماران برای مقابله با وضعیت خود مفید است.
• تای چی: مطالعات نشان داده است که تای چی برای سلامتی در بیماران مبتلا به استئوآرتریت و بیماران آرتریت روماتوئید مفید است.
• یوگا: یوگا باید شکل مفیدی از ورزش برای افراد مبتلا به آرتریت باشد، اما ممکن است تغییراتی برای به حداقل رساندن استرس مفاصل مورد نیاز باشد.
• اسیدهای چرب امگا 3 (روغن ماهی): مروری بر مطالعات انجام شده در سال 2017 برخی از اثرات مطلوب بر درد بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید را نشان داد.
• گلوکزامین و کندرویتین: پس از مطالعه زیاد، به نظر می رسد کندرویتین به درد آرتروز کمک نمی‌کند، و مشخص نیست که آیا گلوکزامین اثری دارد یا خیر. 

آیا رژیم غذایی می‌تواند به درمان آرتروز کمک کند؟

تحقیقات نشان می‌دهد که پیروی از یک رژیم غذایی ضد التهابی می‌تواند علائم استئوآرتریت و روماتوئید آرتریت را کاهش دهد. رژیم غذایی سالم همچنین می‌تواند منجر به کاهش وزن شود که استرس و فشار روی مفاصل را کاهش می‌دهد. نقرس، نوعی آرتریت متابولیک، می‌تواند با اجتناب از مصرف پورین‌ها (مانند الکل و غذاهای دریایی) که می‌توانند باعث تشدید نقرس شوند، تسکین می‌یابد.

چگونه می‌توان از آرتروز پیشگیری کرد؟

‌‌  می‌توانید شانس ابتلا به آرتروز خود را با موارد زیر کاهش دهید:

• اجتناب از چتنباکو
• انجام تمرینات کم ضربه و بدون تحمل وزن
• حفظ وزن بدن سالم
• کاهش خطر آسیب مفاصل

چشم انداز فردی که مبتلا به آرتروز است چیست؟

از آنجایی که هیچ درمانی برای ورم مفاصل وجود ندارد، بیشتر افراد باید تا آخر عمر خود آرتروز را مدیریت کنند. پزشک می‌تواند کمک کند ترکیب مناسبی از درمان‌ها را برای کاهش علائم پیدا کنید. یکی از بزرگترین خطرات سلامت مرتبط با آرتریت عدم تحرک است. اگر به دلیل درد مفاصل بی تحرک شوید، ممکن است با خطر بیشتری برای ابتلا به سرطان، بیماری قلبی، دیابت و سایر شرایط جدی روبرو شوید.

آیا انواع خاصی از آب و هوا آرتروز را بدتر می‌کند؟

برخی از افراد متوجه می‌شوند که آرتریت در برخی از شرایط آب و هوایی بدتر می‌شود. رطوبت و سرما دو عامل شایع درد مفاصل هستند.

دلایل مختلفی وجود دارد که چرا ممکن است این اتفاق بیفتد. مردم در فصول بارانی و زمستان فعالیت کمتری دارند. سرما و رطوبت همچنین می‌تواند مفاصل را سفت کند و آرتروز را تشدید کند. تئوری‌های دیگر نشان می‌دهد که فشار هوا یا فشار هوای اطراف ما ممکن است تا حدودی بر آرتروز تأثیر بگذارد.

اگر متوجه شدید که انواع خاصی از آب و هوا آرتریت‌را بدتر می‌کند، با پزشک خود در مورد راه‌های مدیریت علائم خود صحبت کنید. لباس گرم، ورزش کردن در داخل بدن یا استفاده از گرما درمانی ممکن است به تسکین درد‌ کمک کند.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

عادی است که هر از گاهی در عضلات و مفاصل خود درد و درد داشته باشید. به ویژه اگر فعالیت‌های بدنی غیرمعمول یا شدید انجام می‌دهید. بنابراین، چگونه می‌توانید تفاوت بین علائم اولیه آرتریت و درد و سفتی طبیعی را تشخیص دهید؟ و چگونه می دانید که چه زمانی باید در مورد علائم خود به پزشک مراجعه کنید؟

• اگر تورم یا سفتی دارید که نمی‌توانید توضیح دهید و ظرف چند روز از بین نمی‌رود، یا اگر لمس مفاصلتان دردناک شده، باید به پزشک مراجعه کنید. 
• اگر درد بعد از ورزش یا فعالیت غیرمعمول ایجاد شد، ممکن است کمی در ورزش زیاده روی کرده باشید و درد باید ظرف چند روز کاهش یابد. اگر درد به آسیب مرتبط نیست یا اگر درد از بین نمی‌رود، به پزشک مراجعه کنید.
• اگر مفصل متورم شد و با آسیب مرتبط نبود، باید به پزشک مراجعه کنید. این امر به ویژه در صورتی مهم است که‌ تب نیز داشته باشید و یا مفصل قرمز و گرم باشد.
• اگر به دلیل درد مفاصل یا عضله قادر به انجام کارهای روزمره نیستید، به پزشک مراجعه کنید.
• اگر چیز سنگینی بلند کرده اید و کمرتان آسیب دیده است، مقداری مسکن مصرف کنید و محل درد را گرم نگه دارید. اگر درد بعد از چند هفته کاهش نیابد، به پزشک مراجعه کنید. اگر علائم جدیدی مشاهده کردید یا با داروهایی که مصرف می کنید مشکل دارید، مهم است که به پزشک مراجعه کنید.

آرتروز کودکان

آرتریت اغلب با افراد مسن را درگیر می‌کند، اما همانطور که قبل‌تر اشاره شد می‌تواند کودکان را نیز تحت تاثیر قرار دهد. بیشتر انواع آرتریت دوران کودکی به عنوان آرتریت ایدیوپاتیک نوجوانان (JIA) شناخته می‌شود.

JIA باعث درد و التهاب در یک یا چند مفصل برای حداقل 6 هفته می‌شود. اگرچه علت دقیق JIA ناشناخته است، اما علائم اغلب با بزرگتر شدن کودک بهبود می یابد، به این معنی که آنها می‌توانند زندگی عادی داشته باشند. انواع آرتروز کودکان عبارتند از:

JIA الیگو مفصلی (الیگوآرتریت)

JIA Oligo-Articular رایج ترین نوع JIA است. این بیماری تا 4 مفصل بدن را تحت تاثیر قرار می‌دهد که بیشتر در زانوها، مچ پا و مچ دست است.JIA اولیگو مفصلی اغلب بدون ایجاد آسیب طولانی مدت مفصل از بین می رود. اما این خطر وجود دارد که کودکان مبتلا به این عارضه دچار مشکلات چشمی‌شوند، بنابراین آزمایش‌های منظم چشم با یک متخصص مراقبت از چشم به نام چشم‌پزشک توصیه می‌شود.

JIA پلی آرتیکولار (پلی آرتریت)

JIA پلی آرتیکولار یا پلی آرتریت، دومین نوع رایج JIA است و 5 یا چند مفصل را تحت تاثیر قرار می‌دهد و ممکن است کودک در هر سنی را تحت تاثیر قرار دهد و همچنین به طور ناگهانی یا به تدریج ایجاد شود. علائم JIA چند مفصلی مشابه علائم آرتریت روماتوئید بزرگسالان است. کودک مبتلا به این عارضه نیز ممکن است احساس ناخوشی و گاهی اوقات دمای بالای 38 درجه سانتیگراد یا بالاتر داشته باشد.

JIA شروع سیستمیک

شروع سیستمیک JIA با علائمی مانند تب، بثورات پوستی، کمبود انرژی و بزرگ شدن غدد شروع می‌شود. بعداً، مفاصل ممکن است متورم و ملتهب شوند. مانند JIA چند مفصلی، JIA شروع سیستمیک می‌تواند کودکان را در هر سنی تحت تاثیر قرار دهد.

آرتریت مرتبط با آنتزیت

آرتریت مرتبط با انتزیت نوعی آرتریت نوجوانان است که اغلب مفاصل ساق پا و ستون فقرات را تحت تاثیر قرار می‌دهد و باعث التهاب محل اتصال تاندون‌ها به استخوان می‌شود و در سنین نوجوانی می‌تواند باعث سفتی گردن و کمر شود.همچنین با یک بیماری چشم دردناک به نام یووئیت حاد مرتبط است.

یادداشت پایانی

آرتریت بیماری است که مفاصل را تحت تاثیر قرار می‌دهد. انواع مختلفی از آرتریت وجود دارد که همه آنها می‌توانند باعث درد و کاهش تحرک شوند. برخی از اشکال آرتریت ناشی از سایش و پارگی طبیعی است. انواع دیگر از بیماری‌های خود ایمنی یا شرایط التهابی ناشی می‌شوند. درمان‌های مختلفی برای آرتریت وجود دارد که از فیزیوتراپی یا کاردرمانی گرفته تا جراحی مفاصل را شامل می‌شود. پزشک‌علائم‌ را ارزیابی می‌کند و برنامه درمانی مناسب را توصیه می‌کند. بیشتر افراد می‌توانند آرتروز را با موفقیت مدیریت کنند و همچنان فعالیت‌هایی را که برایشان مهم است انجام دهند.

ایجاد آرتریت یک فرآیند پیچیده و درهم تنیده با عوامل متعدد است. در حالی که نمی‌توانید همه آنها را کنترل کنید، اقداماتی وجود دارد که می‌توانید برای جلوگیری از آرتریت یا اگر قبلاً تشخیص داده شده‌اید، از پیشرفت آن جلوگیری کنید. هر چه زودتر برای تشخیص این بیماری اقدام کنید، احتمال اینکه درمان‌های ساده‌تر باشد وجود دارد.